Italianizzata. Zwłoszczona.

Czas na rachunek sumienia. Jak widzicie na moim blogu często porównuję Polskę i Włochy. Dziś porównam siebie. Tę sprzed prawie 15 lat. Polkę z krwi i kości z dzisiejszą emigrantką – z Polką z Woch. Tak moi drodzy, wiele osób mi mówi że się „zwłoszczyłam”. Zacznijmy od zmiany ewidentnej – języka. Zmienił się mój akcent, styl, gramatyka, sposób witania. Jak to się mówi: jak już wejdziesz między wrony musisz krakać jak i ony. Przez lata pracowałam ciężko, żeby nauczyć się włoskiego. Tu we Włoszech, byłam wytykana palcami za brak poprawności językowej. Dziś jak już jej nabrałam to wytykają mnie rodacy: a nabrałaś akcentu, a brak ci słów. Tak. Niestety takie są konsekwencje. Człowiek zaczyna myśleć w innym języku, przechodzi metamorfozę i nawet się nie orientuje. Ja moją zmianę zauważyłam licząc wsypywane łyżeczki cukru. Jak zaczęłam je wyliczać pod nosem w moim nowym języku zdałam sobie sprawę, że “dojrzałam”. Kolejną zmianą było jedzenie. Bardzo chętnie przestawiłam się na włoskie śniadanko. Cornetto i cappuccino… Temu nie byłam w stanie się oprzeć. Obiad: lasagna czy kotlet schabowy – oto jest pytanie… długo mnie męczyło. Wygrała lasagna! Kolacja włoska to praktycznie polski obiad: mięsko, warzywka, nawet zupa. Nie to co polska kolacyjka: kanapeczki, przystaweczki, sałatki… coś jak większy aperitif. Nie powiecie, że symbolem Włocha nie jest „luzacki” sposób bycia? Wszystko z uśmiechem, na spokojnie, a podstawą jest spóźnianie (choć znam dwa wyjątki: Sandro i Maurizio). Dodam, że spóźnialstwo to nie kwestia narodowości, ale człowieka. Jest ono i w Polsce i we Włoszech. Tyle, że ja mieszkając jeszcze w Polsce miałam szacunek do zegarka i nagle trafiłam w środowisko, gdzie tylko msza w kościele zaczyna się punktualnie. Był to dla mnie szok! W Italii: koncerty zaczynają się pół godziny później niż informuje afisz, próby teatralne kończą się na 10 minut przed spektaklem i idzie się jeszcze do baru na małe co nieco, pociągi i autobusy nie mają zegarka. Przestałam się stresować, jak się umawiamy na 13,00, to przychodzę na 13.15, bo wiem, że i tak inni będą na 13.30. Parasolka! Sprzęt ten kiedyś był mi zbędny. Używany tylko kiedy lało. We Włoszech starczy parę kropel i wszyscy wyciągają parasole. Z samochodu nie wysiada się nawet pod domem, bez otwarcia tego „spadochronu”. Nie wiem czy to oznaka dobrobytu, czy dziecięca radość z tej zabawki. Włosi nie używają kaptura w momencie deszczu, a warszawskie ulice są pełne „Robin Hoodów”. Tu też nabrałam włoskiego obycia: każdy samochód ma swój parasol, a każda torebka swoją parasolkę. Coś jeszcze? O czymś zapomniałam może? Będę Was informować sukcesywnie… no chyba że mi pomożecie 🙂

E’ ora di farsi l’esame di coscienza. Come vedete sul mio blog spesso sto paragonando Polonia e Italia. Oggi lo farò con me. Analizzerò quella Polacca di 15 anni fa, con quella emigrante – Polacca d’Italia. E sì miei cari, tanti me lo dicono, che mi sono “italianizzata”. Comincio dal cambiamento molto evidente – linguaggio. Si è cambiato il mio accento nella pronuncia, il mio stile, grammatica, stile del saluto. Come dice proverbio: chi va con lo zoppo, impara a zoppicare. Da anni che stavo cercando di imparare l’italiano. Qui in Italia prima mi additavano, perché non parlavo bene. Oggi che sono migliorata (e mi prendono pure per Italiana ) i connazionali mi dicono: parli con l’accento italiano, ti mancano le parole. Si. Purtroppo si, queste sono le conseguenze. La persona comincia di pensare in altra lingua, sta subendo la metamorfosi e non si accorge nemmeno. Io ho notato il mio cambiamento, quando contavo in italiano i cucchiaini di zucchero messi nel caffè. Un altro cambiamento – è stato il cibo. Da vera golosona ho sostituito la mia colazione per quella italiana. Il cornetto e il cappuccino… Non sono stata in grado di resistere. Il pranzo: le lasagne o la cotoletta – ecco la domanda… che mi tormentava. Ha vinto la lasagna! La cena italiana e come pranzo polacco: la carne, le verdure e anche la minestra. Non come la cenetta polacca: i tramezzini, antipasti, le insalate… qualcosa come un aperitivo più grande. Non negherete, che un tipico Italiano è tranquillo? Fa tutto con un sorriso, tranquillamente,con tipico ritardo (anche se conosco due eccezioni: Sandro e Maurizio). Aggiungo, che essere in ritardo non è questione di nazionalità, ma è personale. I ritardatari sono sia in Polonia che in Italia. Solo che io in Polonia rispettavo molto l’orologio e improvvisamente sono capitata in un ambiente, dove solo la Santa Messa comincia puntuale. Ho subito un trauma! In Italia: i concerti cominciano mezz’ora dopo l’orario segnato nel manifesto, le prove teatrali finiscono 10 minuti prima del inizio dello spettacolo e c’è pure tempo di prendere qualcosa al bar, i treni e le corriere non hanno l’orario. Ho smesso di stressarmi, quando dicono che ci vediamo alle 13.00, io arrivo alle 13.15 perché lo so che altri verranno alle 13.30. L’ombrello! Questo l’accessorio una volta non mi serviva. Usato solo quando diluviava. In Italia basta qualche goccia e tutti tirano fuori gli ombrelli. Dalla macchina manco sotto casa non scendono senza aprire questo “paracadute”. Non so se è un simbolo di prosperità oppure la gioia infantile di avere un giocattolo. Gli Italiani non usano il cappuccio quando piove, mentre le strade di Varsavia sono piene di “Robin Hood”. Allora anche qui ho cambiato: ogni macchina e ogni borsa ha il suo ombrello. Qualcos’altro? Vi informerò successivamente… oppure mi aiuterete 🙂